Jakobe Mansztajn

Duszki Goi I

między późnym mansztajnem a wczesnym

porankiem rozgrywa się lekcja pokory:

w tej duszy zbyt ciasnej, jak kawalerka

na gdańskim osiedlu, grasuje gang

nieobecnych, gromada żwawych trucheł,

od których głowa boli z rana i cały mansztajn

boli z rana, ale to później – najpierw

się przejdą, postraszą w zakamarkach,

wybiją kilka okien i gdzieś na wysokości

zbyt wczesnej godziny (lub może zbyt

późnej) porzucą potłuczonego, jak psa

porzuca się w lesie – z uczuciem.

Piosenka o witaminach i minerałach

mamy noc pod powiekami – ona, moja kochana,

i ja, milczący jej kochanek z notatką przyklejoną

do szafeczki przy łóżku: gdyby nie magnez,

nie przeżyłbym tej nocy. tak się mówi, ale to nic

poważnego. poważne są wypadki na krajowej

siódemce i ona, moja kochana, od której odejść

wciąż nie mogę, poważnie na mnie patrzy

w momentach zwątpienia, to znaczy miłości,

poważnie na mnie patrzy w momentach miłości

i z rzadka zaledwie (chociaż nie słucham)

przez sen jej się wyrwie (chociaż nie słucham):

gdyby nie magnez, nie przeżyłbyś tej nocy.

Świat skojarzeń jest okrutny, czyli Ted Hughes budzi się wcześniej niż zwykle

miałem zapytać: dokąd odeszłaś

i kto odchodzi w samym środku

nocy, nie pozostawiając nawet kartki

na lodówce? miałem zapytać: co teraz

z kotami, do kogo należą

wspólne książki, wspólne płyty,

wspólne życie? śmierć być może

jest lekarstwem, ale nie jest odpowiedzią,

dokąd wynieść później rzeczy, co robić

z rękoma, gdzie się podziać bladym świtem,

gdy dzień staje w płomieniach,

gdy światło zaczyna wariować.