Mariusz Jagiełło
urodził się w 1977 r. Absolwent Pedagogiki w Wyższej Szkole Pedagogicznej TWP, pracownik Urzędu Patentowego RP. Publikował w „Pograniczach”, „LiTeracjach” , „Szafie” „Open Polish Magazine”, na stronach internetowych „Odry”, „Helikopter OPT” "2Miesięcznik". W 2014 roku zadebiutował tomem wierszy „Człowiek z brudnopisu" (Wydawnictwo Fundacja Duży Format). Jego wiersze ukazały się również w kilku antologiach. Poza wierszami pisze teksty piosenek i felietony, jest współtwórcą ogólnopolskiego zlotu fanów zespołu Pearl Jam oraz twórcą Projektu Mezalians. Od urodzenia mieszka w Warszawie. Prezentowane wiersze pochodzą z przygotowanego tomu "Zdania proste rozłożone".
Tu i teraz
wiem jak uspokoić przepływ powietrza. Nauczyłem się
wdychać spaliny; tak by nie popaść w obłęd. Wystarczy,
że oddech przyspiesza nocą, przy niej. Leży oddzielona
snem i ciszą miasta. Potrzebuję miejsca, przestrzeni,
gdzie, posegreguję odpady, zdjęcia, niespełnione
deklaracje. Pogodziłem się, że przeszłość będzie
widoczna w lustrze i we frazach (niektóre niepotrzebnie
zapisałem). Od jakiegoś czasu poruszam się szybciej,
jakbym rozumiał ulice. Podobno tutaj ludzie są
martwi, a przecież to ja zbyt wiele razy zmartwychwstawałem.
Animus
Carl Jung stworzył koncepcję i nie podejrzewałby,
że zerkając na kobiece biodra, będę myślał o bliznach
po urodzonych dzieciach. Pobudzają mnie
bardziej, niż wypity po wieczornym treningu red bull.
Patrząc wstecz, nie przypominam sobie błędów,
jedynie anomalie, dyskusje o ego. Takie jakie akceptowałaś,
(a w każdym razie tak mi się wydawało),
kiedy, niczym amatorzy mocnych wrażeń, uzgadnialiśmy,
w którym hotelowym pokoju spędzimy noc
albo resztę życia. Ten „cień” to jakaś ściema. Od kiedy cię nie widuję,
pobudza mnie kawa, papierosy i tabletki psychotropowe.
Pozostaję idealnym mężczyzną. Nawet wtedy, gdy zasypiam
na dywanie.
Nie wyrażam
złości. Szczególnie latem nie potrafię
przypierdolić słowem. Nie chciałbym przeklinać
banalnie. To trzeba robić z należytym brakiem
szacunku dla odbiorcy. Tak, żeby każdy
skurwysyn zrozumiał, że mam to od dziecka.
Boję się napisać,
powiedzieć, że ktoś jest panią kurwą, szanownym cwelem,
czcigodnym kutasem. A przecież jestem jak wy –
stworzony z niedopowiedzeń, słabości, niepotrzebnej
tkanki mentalnej. Obrośnięty w tłuszcz i (nie do końca)
zapamiętane zdarzenia, o których rozmawiam
na czterdziestopięciominutowych sesjach.
Poruszam się niczym Nick Cave w teledysku
do "Stagger Lee". Chuj tam – tylko na tyle mnie stać.
Nauczyłeś się doceniać
rzeczy wspólne. Pospolite chowasz
pod szafą, owijając w pognieciony papier.
Na co dzień nie patrzysz na okoliczności,
szukając mniejszego mieszkania (dla siebie
i jej szczoteczki do zębów).
Posiada także psa, byłego męża, dwoje dzieci
(nie noszą podwójnego nazwiska). Zapominasz imiona
ich ulubionych bohaterów. Masz prawo
opowiedzieć swoje historie. Przekręcą,
zszargają, wyśmieją na spotkaniach
z kimkolwiek. Przeczytałeś o Alzheimerze. Łatwiej
usprawiedliwić chwile nieobecności, niewiedzy,
wolności, na którą godzisz się, gdy wychodzi,
pytając w myślach „kiedy do cholery dasz klucz?”
Tymczasem w jej sypialni jest nowe łóżko.
Dla was?
Chciałbym, abyś podniosła się
"Dla Julii,
której nigdy nie było"
z ziemi. Posłuchaj, jak opowiadam
naiwne bajki. Historie, o których zapomniałaś.
Jesteś w nich ty i człowiek. Tym razem założył
moją twarz. Nie wymawia banalnych słów
bądź haseł łatwych do zapamiętania. Uczy
łapać oddech i trzymać prawidłową postawę.
Z czasem
będziecie wymieniać się twarzami,
budować miasta tam, gdzie nic nie miało
już wyrosnąć. Przekona cię,
że ludzie potrafią rodzić się na nowo.
Tylko poruszają się wolniej. Na koniec
przyniesie pędzel i farby. Aż do świtu,
na kartkach brulionu, obmyślicie
plan ewakuacji.