Jarosław Trześniewski-Kwiecień

Uciszenie burzy - stoicyzm żywiołów.   

„Uciszenie burzy” Andrzeja Appela (rocznik 1969) to dopiero jego druga (sic!) książka poetycka, właściwie powtórny debiut (pierwszy tomik opublikowany został w 1991 roku!).  Sam tytuł zdaje się nawiązaniem do ostatniego tomu wierszy Zbigniewa Herberta „Epilog burzy”, ale tylko się zdaje. Bowiem Andrzej Appel zaskakuje i zdumiewa. Ma swój język.  To są wiersze dojrzałego Twórcy. Już pierwszy wiersz (tytułowy) zapowiada metafizykę, ale jaką metafizykę? Warszawskiej codzienności? Migawek z Cannes? Raczej nie. 

Czytając w większości miniaturowe (może 2-3 odbiegają od zasady) wiersze Andrzeja Appela, zatrzymujemy się zdumieni. I wracamy. Więc jakże to tak? Tak krótko i niebosiężnie? Prosto, bez żadnego kluczenia, żadnych meandrów, eksperymentów językowych? To można jeszcze tak pisać? O miłości i umieraniu, o odchodzeniu, o tym, jak wszystko jest kruche. Chwilowe. Eschatologia. Czysta eschatologia. Tak, można tak pisać. Appelowi się to udaje. Bez patosu, bez gadulstwa i wszechobecnej waty słownej.  

W tej poezji nie znajdziesz modnego turpizmu ani sztuczek językowych, wiersze Andrzeja Appela są wyciszone, pisane piękną polszczyzną. Warto zacytować kilka: 

Chyba jaskółki

Ledwo widoczne, ślizgają się

po nienagannie grafitowej powierzchni, zacinając, rwąc

ciągle od nowa.

Nie żeby przebić. Choćby zarysować. 

(s.27)

Przeprawa

Ze śmiercią jestem po słowie,

z życiem po życiu.

Ustaliliśmy warunki brzegowe,

a jednak tam nie popłynę.

Przewoźnik obola

niech sobie zachowa.

Nie płynę i już.

Rozpłynę się wśród wzgórz. 

(s.50) 

Mnie najbardziej poruszył wiersz o Piotrze Fedorczyku, którego znałem osobiście. I nie mogę odżałować jego przedwczesnego odejścia. 

Piotr Fedorczyk

Natrafiłem w sieci 

na informację, że mój dawny kolega

nie żyje, nie żyje.

Z początku szok, smutek, żal,

a potem taka myśl: bracie, przynajmniej

masz to już za sobą. 

(s.29)

Głos Andrzeja Appela brzmi czysto, szlachetnie, nie ma w nim fałszu. Jest stoicki spokój. Czego w polskiej poezji brakuje. Chyba ostatnim takim poetą był Staff. 

Tomik gorąco polecam !!!